Woensdag 28 september overleed Will Keman, 73 jaar oud, in haar mooie appartement in Diemen. Haar overlijden kwam niet onverwacht en betekende voor haar de bevrijding van een slopende ziekte. Desondanks zijn we als parochie verdrietig over haar heengaan.
Wilhelmina Johanna Keman was lange tijd en nog tot voor kort geleden één van de drijvende krachten in de parochie. In een interview in De Oud-Katholiek van 2007 vertelde ze openhartig over haar leven en haar hernieuwde betrokkenheid bij de kerk. Als kind in een pastoorsgezin hoorde de kerk er altijd als vanzelfsprekend bij. Maar toen ze zelfstandig ging wonen om haar opleiding tot verpleegkundige te volgen en ongehuwd zwanger werd, kwam er afstand tot zowel familie als kerk. Die afstand bleef zo’n dertig jaar duren, totdat ze via haar zus Marianne de drempel van de kerk in de Ruysdaelstraat weer overstapte. De viering van de Paaswake in 2000 werd het beslissende moment: ze voelde dat ze na vele jaren afwezigheid thuiskwam. En hoe! Ze werd in 2004 lid van het kerkbestuur en vervulde de functies van secretaris en penningmeester. Ze was betrokken bij het opzetten van de groep bezoekers van ouderen, ze stimuleerde bijeenkomsten van jongeren, heette mensen welkom, was als lezer actief in de zondagse eredienst en regelde eigenlijk alles wat zich in het parochieleven afspeelde. Persoonlijk herinner ik me, dat toen Lidwien en ik in 2007 in de pastorie kwamen wonen, Will op een hoge trap de ramen nog even stond te lappen. En ook bij het inwerken in de parochie was zij voor mij de onmisbare vraagbaak, waarop ik nooit tevergeefs een beroep kon doen. Zo was Will voor zeer velen hét gezicht van de parochie en ook het huidige kerkbestuur werkt nog altijd met de map protocollen, die Will voor van alles en nog wat samenstelde. In 2012 nam ze wel afscheid van het kerkbestuur, maar alleen om vervolgens de omvangrijke administratie die de restauratie van het kerkgebouw met zich meebracht, op orde te houden. Namens de parochie had ze er toen ook vele jaren als lid van de Synode op zitten. De energie waarover Will beschikte was sowieso te groot om alleen de parochie te dienen: ze zat zes jaar in het bestuur van de landelijke Vrouwenbond, waarvan vier jaar als voorzitter, ze ging mee naar ontmoetingsdagen in Wahlwiller en ter gelegenheid van het 80-jarig bestaan schreef ze met Ineke Schenk de geschiedenis van de Bond, dat onder de titel Vrouwen houden de kerk wakker verscheen – een titel die ook op Will zeer van toepassing was.
Toen er nog niet eens zo heel lang geleden kanker bij haar werd geconstateerd, liet ze zich niet uit het veld slaan. Ze lag maandenlang in het ziekenhuis en merkte nuchter op hoeveel daar in vergelijking met de periode toen zij daar als verpleegkundige, later docent verpleegkunde en ten slotte ziekenhuishygiëniste had gewerkt, veranderd was. Ze onderging de uitputtende behandelingen met grote moed en bleef steeds opgewekt. En ook toen ze kort geleden merkte dat het echt niet meer ging, legde ze zich moedig bij het naderende einde van haar aardse leven neer. Ze regelde haar eigen uitvaart nauwgezet zoals we van haar gewend waren en na het ontvangen van het sacrament van de ziekenzalving is ze met haar kinderen aan haar bed rustig ingeslapen.
Afgelopen donderdag 6 oktober was haar uitvaart, uit de kerk waar ze zoveel voetstappen heeft liggen. We zongen de gezangen die zij uitzocht: opgewekte liederen, want van pessimisme was Will niet gediend. We gedenken haar met grote dankbaarheid en we bidden, dat ze bij haar hemelse Vader rust mag vinden.
Dick Schoon, pastoor.