Dinsdag 29 mei j.l. woonden Femmy Janson-Oosterhagen en ik de ondertekening van de onderlinge dooperkenning en van de verklaring van toenadering bij door negen kerken in Nederland, te weten de Anglicaanse kerk, de Bond van Vrije Evangelische Gemeenten, de Evangelische Broedergemeente, de Molukse Evangelische Kerk, de Oud-Katholieke Kerk, de Protestantse Kerk in Nederland, de Remonstrantse Broederschap, de Rooms-Katholieke Kerk en de Syrisch-Orthodoxe Kerk. De verklaring van toenadering werd ondertekend door de Algemene Doopsgezinde Sociëteit en de Verenigde Pinkster- en Evangeliegemeenten. De bijeenkomst werd gehouden in het heiligdom Onze-Lieve-Vrouw ter Nood te Heiloo.
De aanwezigen werden gastvrij ontvangen met koffie of thee en gebak in het Julianaklooster. Na de ontvangst wandelden we naar de Genadekapel.
Hier opende prof. dr. Marius van Leeuwen, voorzitter van de projectgroep Doop(v)erkenning de bijeenkomst. Daarna gaf prof. dr. Leo Koffeman een toelichting bij het historisch belang van de doopverklaring. Hij is hoogleraar kerkrecht en oecumene aan de Protestantse Theologische Universiteit, vestiging Utrecht.
Anneke van Wijngaarden en zuster Scholastica gaven een persoonlijk getuigenis over de betekenis van de doop in hun leven.
Anneke van Wijngaarden en haar man Barend wilden na de geboorte van hun eerste kind wachten met het dopen omdat zij hun dochter later zelf wilden laten kiezen. De dominee kwam bij hen op bezoek en luisterde goed naar hun verhaal. Daarna vroeg hij: “Denk je dat het voor je kind gemakkelijk is om later te kiezen voor de volwassenendoop in een kerk die dat niet gewend is? Maar belangrijker is dat het kind al opgenomen is in de liefde van God, ook al is het niet gedoopt. Zij hoeft niet te kiezen. God kiest voor haar en dat beamen jullie met de doop van je kind.” Dat gaf de doorslag voor Marianne en Barend.
Zuster Scholastica vertelde over de waterwijding tijdens de Eucharistieviering op de eerste zondag van de maand. De zusters en de aanwezige gasten worden met dit gewijde water besprenkeld. Dit gebeurt ook aan het einde van de dag na de completen voor de nacht begint. Dit sobere ritueel zonder woorden verwijst naar de aanwezigheid van God. “Juist daarom vind ik het een sprekende herinnering aan het doopsel. Want we vernieuwen in dit water onze verbondenheid met Christus” aldus Zr. Scholastica.
Na deze ontroerende getuigenissen vierden de aanwezigen de doopgedachtenis. Onder het zingen van “Kom, Schepper, Geest, daal tot ons neer” werd het water vanuit de Willibrordput buiten voor de Genadekapel binnengedragen door Geert van Dartel, secretaris van de kerngroep. De aanwezigen werden uitgenodigd om naar voren te komen en de aan het begin van de samenkomst uitgereikte kaarsen aan te steken aan de Paaskaars. We vormden een kring in de kerk. De voorganger sprak een gebed uit en daarna zongen we de Apostolische Geloofsbelijdenis met elkaar. Hierna stelde de voorganger ons de volgende vragen:
- Dat geloof belijden wij, ieder met eigen inkleuring, eigen accenten.
- Bent u bereid vanuit dat geloof te leven en ervan te getuigen?
Allen antwoordden: Met God hulp ben ik daartoe bereid.
- Bent u bereid zich, in de geest van Jezus, in te zetten voor waarheid, gerechtigheid en vrede?
Allen antwoordden: Met Gods hulp ben ik daartoe bereid.
- Bent u bereid elkaar als zusters en broeders aan te nemen in de gemeenschap van de ene Kerk van Christus?
Allen antwoordden: Met Gods hulp zijn wij daartoe bereid.
Na een gebed zongen we het lied “De Geest des Heren heeft een nieuw begin gemaakt”.
De ondertekening van de onderlinge dooperkenning en van een verklaring van toenadering rond de doop volgde. Mgr. Joris Vercammen, aartsbisschop van Utrecht, tekende namens de Oud-Katholieke Kerk. De feestelijke bijeenkomst werd besloten met een geanimeerde receptie, waar veel persoonlijke oecumenische contacten mogelijk waren.
Femmy en ik gingen blij naar huis en waren ons bewust van de belangrijke historische gebeurtenis die we hadden mogen meebeleven. Een eerste stap in een nieuw proces.
Voor meer informatie en foto’s zie de Raad van Kerken.
Marina van der Waag
Foto: Femmy Janson