Hier een eerste bericht van de Taizégangers. Regelmatig zullen hier stukjes verschijnen hoe hun reis verloopt. Vandaag de beurt aan Karlijn en Marije:

Eindelijk is er weer een lekker zonnetje, na een nacht vol spannend onweer. Het lijkt alweer eeuwen geleden dat we op zoek waren naar de Oud-Katholieke kerk in Amersfoort voor een kennismaking met de Taizégroep. Dat was nog maar eergisteren… Heerlijk was de pastasalade en leuk was het om allemaal nieuwe gezichten te ontmoeten waar de Taize-zin van af te lezen was. De verhaaltjes in het smoelenboek waren leuk om te lezen en zorgden voor een mooi beeld van iedereen. De eerste keer dat we een viering meemaakten was na het eten, heel bijzonder … Onder begeleiding van viool- en pianomuziek zongen we, er werd gebeden, we gaven elkaar het licht door, kregen een zegen en waren we stil. Zo zou het ook wel een beetje zijn in Taizé. Maar toch ook heel anders. Nieuwsgierigheid bekroop ons.

De volgende ochtend om kwart voor 8 nog snel een groepsfoto onder een boom, waarna we de droge bus invluchtten. Het regende … en niet zo’n beetje. Compleet en wel begon onze reis en na een stop in Utrecht om nog meer Taizégangers op t pikken vervolgden wij met een volle bus onze reis naar een dorpje tussen Lyon en Macon. Hoewel het niet naast deur is, viel de reis als geheel mee! Met ontzettend veel eten, film en twee aardige duitse chauffeurs leken die 11 uur voorbij te vliegen en hoogstens 5 tonnetjes rond en inmiddels toch een beetje rugpijn rijker … gingen we eindelijk de snelweg af.

We zijn er bijna, we zijn er bijna… Vol verwachting kijken we uit het raam als de bus de bordjes Taizé volgt. Ik zoek naar … tja geen idee, iets dat er uit ziet alsof er een paar duizend mensen kunnen zijn. In midden in dat prachtige franse landschap slaan we dan opeens af naar een parkeerplaats en mogen we er uit. We slepen onze spullen het terrein op en ik kijk mijn ogen uit. Overal komen mensen vandaan! We zijn aangekomen rond etenstijd dus het is heel druk. Ook wij mogen meteen eten halen.

Terwijl we van onze pasta genieten probeerde een meisje ons te vertellen waar we heen moesten. Een beetje lastig was dat ze dat zelf ook niet goed wist, iets waar zij meer last van had dan wij. Voorbereid door iedereen op de chaos die ons wachtte liet ik alles gewoon over me heen komen en wachtte ik rustig af. Uiteindelijk mochten we onze tenten opzetten. In de stromende regen hebben we geworsteld om de haringen in de stenige bodem te krijgen. oen alles stond zijn we naar de kerk gegaan. Zo indrukwekkend! Toen had ik echt het idee aangekomen te zijn in Taizé. Het was een rustige, fijne sfeer met veel mensen die op de grond zaten en zongen. Broeders liepen rond en praatten met verschillende mensen. Voor in de kerk waren mooie lichtjes en te midden van al die mensen ervoeren we eindelijk de geweldig bijzondere Taizésfeer. Dat is onbeschrijflijk.

Tot zo ver vandaag, later komt er meer!!! Maar omdat veel jongeren ook nog werk doen in Taizé hebben we niet heel veel tijd om te schrijven.

Gelukkig ook weer zon in Taizé!

We hebben een paar hele mooie dagen gehad met veel zon en veel gezelligheid. Vijf van onze meiden zijn net vertrokken naar italie. Zij zetten hun vakantie daar verder voort. We hebben ze uitgezwaaid en nu begint al bijna de bijbelintroductie. We gaan verder lezen in het Mattheusevangelie.

Morgen stappen we weer op de bus die ons naar Nederland brengt.

Groetjes Angela



Vandaag schrijft Anette:



Mijn verblijf hier in Taize roept als eerste ‘verwondering’ bij mij op: verschillende nationaliteiten, verschillende geloven, verschillende leeftijden en dan heel snel het gevoel van gemeenschap ervaren. Het delen van levens- en geloofservaringen met een ieder… het gaat hier snel en makkelijk. Ook hier het gevoel van er bij horen… je veilig voelen … gemeenschap zijn… het verandert mij elke dag opnieuw. Iedereen die ooit een Taizeviering hier heeft meegemaakt hoef ik niets uit te leggen, de miziek, het gezang, in een woord prachtig. zeker als dit deze week door 2500 personen wordt gezongen. Om kippenvel van te krijgen! Ik ervaar tijd en aandacht als een noodzxakelijk iets om te kunnen groeien als ik me bezig houd met de woorden ‘vreugde’, ‘mededogen’ en ‘vergeving’. Theorie en praktijk…. soms een wereld van verschil. Het roept namelijk bij mij ook vragen op. Ik hoef dit gelukkig niet alleen uit te zoeken. Daar heb je elkaar voor, bijvoorbeeld in je gespreksgroepje of in de eigen groep of bij een willekeurig iemand waar je toevallig contact mee maakt. Hoe simpel kan het hier zijn? Ik heb gelukkig nog een paar dagen te gaan om te peinzen en om te genieten van deze bijzondere gemeenschap…

(dit verslag is afkomstig van de jongerensite (rechterkolom) via de landelijke site www.okkn.nl!

onze hartelijke dank daarvoor!)